پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

رسانه آمریکایی «نشنال اینترست» در مطلبی به بررسی اثربخشی سامانه‌های پدافند هوایی ایران دربرابر نیروی هوایی اسرائیل پرداخت. رژیم اسرائیل پس از آن مدعی شد که چند سامانه پدافندی روسی S-۳۰۰ در ایران را منهدم کرده ، بیان داشت که برتری نظامی خود در برابر ایران را به نمایش گذاشته است. سوالی که بعد از این ادعا در اذهان عمومی مطرح شد این بود که اگر حمله اکتبر آن‌قدر موفقیت‌آمیز بود، چرا اسرائیل خود ابتکار عمل را در دست نگرفت؟ چرا فقط چند سامانه S-۳۰۰ را هدف قرار داد و سپس بازگشت؟با توجه به اینکه اسرائیل از پیشرفته‌ترین جنگنده خود یعنی F-۳۵I استفاده کرد و باز هم عقب‌نشینی کرد، احتمالاً برخی سامانه‌های پدافندی ایران آن‌قدر تهدیدآمیز بودند که ادامه حمله با ریسک بالای نابودی جنگنده‌ها همراه می‌بود.یکی از این سامانه‌ها، سامانه پدافند هوایی بومی ایران یعنی «باور-۳۷۳» است که تهران آن را معادل S-۴۰۰ روسی می‌داند و به‌عنوان «قاتل F-۳۵"» از آن یاد می‌کند.این سامانه طراحی شده تا اهداف متنوعی، چون جنگنده، پهپاد، موشک کروز و بالستیک را کشف، رهگیری و منهدم کند.این سامانه متحرک دوربرد شامل اجزایی نظیر سکوی پرتاب (TEL)، رادار آرایه فازی S-band مراج-۴، و موشک‌های دو مرحله‌ای سوخت جامد صیاد-۴۸ است. به گفته منابع، رادار این سامانه می‌تواند اهداف را در فاصله بیش از ۴۵۰ کیلومتری کشف کرده، آنها را در ۴۰۰ کیلومتری رهگیری کرده و در فاصله بیش از ۳۰۰ کیلومتری منهدم کند؛ با سقف پروازی حدود ۳۲ کیلومتر. گفته می‌شود باور-۳۷۳ توانایی ردیابی همزمان ۲۰۰ هدف و درگیری با ۶ هدف به‌وسیله ۱۲ موشک را دارد.

رویارویی ایران و اسرائیل، احتمالی امنیتی-نظامی با درجه فوق مهم، روی میز اتاق‌های فکر و در دستور کار تحلیل گران دو کشور قرار گرفته است. موضوع و موقعیتی که می‌تواند باعث ایجاد نقطه‌ای عطف در تاریخ و حتی ژئوپلتیک منطقه‌ای شود. بشارت‌های روایتی هر دو طرف، احتمال وقوع این درگیری را بالا می‌داند و تدبیرگری هر دو طرف داستان نیز بعنوان اصلی قابل تاکید جاری است. اسرائیل غلو تهاجم مستقیم به ایران را علنی بیان می‌کند و با انتشار اسنادی احتمالا ساختگی، راه اندازی بازی روانی در سطح افکار عمومی را دنبال می‌کند و ایران از وعده صادق ۳ و ۴ حرف می‌زند. گروهی این قائله را نوعی شطرنج سیاسی- نظامی می‌دانند و بعضی‌ها، آن را ظاهر یک توافق بزرگ در پشت پرده تصور می‌کنند. نکته پایانی اینکه، ورای نتیجه این موقعیت بازی، ایران نیازمندی به اراده ورزی فوری به تقویت توان رزم هوایی بومی (فناوری روز و بومی)، توسعه توانمندی راداری، توسعه و تقویت سپر‌های موشکی چند لایه، توسعه سلاح‌های آفندی دقیق‌تر دارد. توسعه موشکی بومی کشور در جای خود، ماموریت برای تحقق اهداف و خواسته‌های چهارگانه نظامی در جای خود. من بعد هم پایگاه تحلیلی خبری شعار سال، مطالبه گری ملی در خصوص این چهار درخواست را در دستور کار خود از تشکیلات نظامی کشور قرار می‌دهد.

یکی از سناریو‌های قابل تحلیل در برخورد بین ایران و اسرائیل، درگیری مستقیم است. هرچند این سناریو بدلیل حمایت بلاقید آمریکا از اسرائیل و مطرح شدن تئوری توازن قوا، چندان مورد تاکید نیست (آمریکا بدلیل حمایت حاکمیت آن کشور یعنی لابی ۵۰۰ نفره سرمایه داران یهود از اسرائیل و هم پیمانی امنیتی ایالات متحده با اسرائیل در قالب همکاری موساد با سیا، در هر شرایطی، پشتیبان مستقیم اسرائیل در درگیری مستقیم خواهد بود)، اما باید بدان توجه کافی با حساسیت بالا صورت پذیرد. دومین نکته در مقایسه قدرت نظامی دو کشور، پرهیز از کمیت گرایی و عدد و رقم بازی است (گزارش منعکس شده متاسفانه دارای آفت شدید کمیت گرایی است). اسرائیل در توان فعالیت چریکی، حملات غافلگیر کننده، توان حملات هوایی، توان دفاع موشکی، جنگ با کنار نهادن قوانین و استفاده از سلاح‌های ممنونه یا ورود به حوزه‌های ممنوعه جنگ، حمایت بلاقید آمریکا از این کشور، دست برتر نسبت به ایران دارد. جمهوری اسلامی ایران در حوزه‌های موشکی، گستردگی حامیان منطقه‌ای، توان ضربه زدن فرامرزی، توان ایجاد بسیج عمومی، جنگ الکترونیک، بشدت قویتر از اسرائیل است. حال در چنین میدان نیرویی، باید تئوریسین‌های نظامی کشور را موظف به طراحی راهبرد‌های دفاعی- تهاجمی، برای زمین گیری دشمن با نظرداشت به فاصله بین دو کشور و نداشتن مرز‌های مشترک نمود. مجددا تاکید می‌گردد که صرف توجه به عدد و رقم در تسهیلات و نفر، نمی‌تواند عاملی برای طرح ریزی آرایش جنگی باشد. همچنین موکدا بیان می‌شود که جنگ مستقیم بین ایران و اسرائیل، اشخاص ثالث منفعت برنده دارد؛ لذا باید بین ضربه تادیبی متقابل و جنگ مستقیم نیز، بشکلی عمیق اندیشید.

یک وبگاه تخصصی نظامی آمریکایی در برآورد سال 2018 خود نیروهای مسلح ایران را در جایگاه سیزدهم جهان قرار داد.